ZANDERLAND - Polski - Gatunki ryb - Okon |
|
||
Rautavesi |
|||
Większe sztuki atakują wertykalne błystki podlodowe | |||
Wędkarstwo zimowe |
Okoń uderza z siłą |
W Finlandii sezon
wędkarski na okonia rozpoczyna się w czerwcu. Szczyt sezonu na połowy dużego
okonia wędą ciągnioną na błystkę, nazywaną tu jigiem, przypada zwykle na
początek lipca, kiedy to temperatura wód podnosi się do 20 stopni. |
Kyrösjärvi |
Okonie żywią się przede wszystkim małymi płotkami
i uklejkami wielkości cali, pochodzącymi z tarła tego samego roku. Podczas upalnej,
spokojnej i słonecznej pogody okoń utrzymuje się na powierzchni, dlatego też
warto prowadzić błystkę przy samej powierzchni wody, trzymając wędzisko
pionowo. Pojawienie się silnych wiatrów i zachmurzenia skłania małe ryby i
okonie do ukrycia się bliżej dna jeziora. Wtedy w ślad za nimi można
zanurzyć wędkę trochę głębiej. |
Rautavesi |
Wędkarz Petri
Ristiniemi z miejscowości Ruovesi poluje na dużego okonia za pomocą
5-centymetrowego jiga-robaka, ale również imitacja ryby przedłuża czas gry,
zwłaszcza wtedy, gdy okonie kłębią się prawie na powierzchni wody. Jeśli
ryby utrzymują się długo w głębokiej wodzie, najlepiej stosować wędzisko
zaopatrzone w 4-5-gramową podłużną główkę jigową, którą się dobrze prowadzi
pod wodą bez obawy zakleszczenia się w podwodnej roślinności. Najczęściej
przymocowuje się na końcu linki główkę jigową ważącą 5-7 gram. Im głębsze
jest miejsce częstego przebywania ryb, tym większe powinno być obciążenie.
Jeżeli chodzi o barwy jigów, to w czasie upałów okoń dobrze bierze na kolor smaru silnikowego– jest to pewny wybór. Również biały i żółty należą do stałego wyposażenia wędkarzy w Ruovesi. Ze sztucznych rybek najlepiej biorą jednobarwne, szczególnie białe i żółte oraz jigi koloru ryb o długości 4 - 5 cm. Sztuczną rybkę należy szarpać ostrzej niż jiga-robaka w celu uzyskania w ten sposób stylu płynięcia zranionej ryby. Im „głupiej” przedstawia się sposób pływania spławika, tym pewniejsze jest zainteresowanie okonia i pewniejsza próba jego złowienia. |
Rautavesi |
Miejsca brania i czasy połowów |
Okonia należy
szukać w miejscach częstego pojawiania się ławic małych rybek. Najlepsze
miejsca to zatoki i cieśniny jezior pełne prądów wodnych oraz płytkie wody,
których brzegi zarośnięte są podwodną roślinnością. Jiga należy rzucać w
kierunku centrum silnego pluskania okonia, na pobocze ławicy małych rybek
lub z przodu albo z tyłu ławicy. Nie polecamy rzucać jiga na środek W ciągu letniego dnia najlepszymi porami połowu dużego okonia są wczesne poranki lub późne wieczory. Wędkowanie przed południem to często zły pomysł. Okonie karmią się periodycznie, czasami jednak daje się zauważyć jego zawzięte ataki na małe rybki w ciągu letniego dnia. Im bliżej ku porze popołudniowej tym częstotliwość żerowania rośnie. Z obserwacji wynika, że najlepszy czas połowu to wieczór, w godzinach 20-21. Po znalezieniu dogodnego miejsca brania okoni warto pozostawać w pobliżu, w oczekiwaniu na rozpoczęcie pory żerowania. Czas oczekiwania można wypełnić sobie choćby spożywaniem prowiantu. Kiedy przychodzi czas żerowania, przypomina to zwykle jakieś szalone widowisko. Czasami złowione okonie zwracają na dno łodzi właśnie połknięte małe rybki. Rybki te można wykorzystać później w metodzie tzw. na żywca, w Finlandii nazywaną metodą „na zimno”, którą można zastosować również podczas wędkowania jigiem. |
Do tego rodzaju
połowów potrzebna jest wędka składająca się z elastycznego wędziska i
kołowrotka 1 klasy, linki z włókna pojedynczego maksymalnie 0,18 mm lub
plecionej 0,08-0,10 mm. Na końcu linki umocowany jest mały haczyk trójzębny
nr 10 – 12. Przynętę umieszcza się na jednej z odnóg haczyka, przebijając ją
pod płetwą grzbietową rybki. W odległości ok. 20 cm od przynęty pływa lekkie
obciążenie ołowiane o wadze 1 grama, które lekko zanurza przynętę. Następnie
należy podnieść żywiec na wysokość 10-30 cm od dna oraz oprzeć wędzisko o
burtę łódki i czekać na dalszy ciąg wydarzeń. Kiedy okoń zacznie brać, dajmy mu najpierw spokojnie połknąć przynętę, co trwa kilka sekund. Dopiero gdy silniej zacznie ciągnąć linkę możemy przystąpić do przeciwuderzenia i rozpocząć zwijanie. Przynętę żywą można złowić już wcześniej, np. za pomocą kosza samotrzasku o małych oczkach, lub na wędkę. Najbardziej zdatne do użytku elementy dużej płotki to część ogonowa i szczególnie płetwa grzbietowa z otaczającym ją mięsem. Petri twierdzi, że właśnie metodą na żywca często udaje się złowić większe sztuki. |
Ruovesi |
Jesienią szukaj na głębinach |
Sezon na okonia trwa w
normalnym roku do końca września. Na przełomie sierpnia i września większe
okonie przenoszą się na głębsze wody w okolice podwodnych skarp i zboczy.
Zmniejsza się wtedy uzysk ryby z szerokich wód i połowy koncentrują się
coraz bardziej na płyciznach. W takich warunkach można zastosować większe
główki jigów o wadze 10-17 gram, ponieważ okonia można znaleźć dopiero na
głębokości 10 metrów. Dużego jiga warto założyć na długi haczyk, tak aby
okoń lepiej zaczepił się na samym haczyku. Czasami można złowić okonia również w wodach pośrednich, kiedy brania zaczynają się zaraz po zanurzeniu spławika. Jednak jesienią to właśnie metoda gruntowa najczęściej przynosi najlepsze sukcesy. Na podstawie obserwacji Petriego Ristiniemi, panującą w tej chwili obfitość okonia w wodach fińskich zawdzięczamy kilku ostatnim ciepłym latom. Wielkość średnia okonia wyraźnie się zwiększyła i na przykład latem roku 2006 nie było przypadku, żeby wędkarz wracał z wyprawy na ryby z okoniami, z których największy ważyłby poniżej pół kilograma. Wiele z tych wycieczek skończyło się zdobyciem 700-800 gramowych sztuk. Dużo spostrzeżeń przekazano również na temat okoni ważących ponad kilogram. |